تحلیل نگارۀ «ازدواج رام و سیتا»

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناس‌ارشد پژوهش هنر، دانشکدۀ هنر و معماری، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

2 دانشیار، گروه پژوهش هنر، دانشکدۀ هنر و معماری، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

چکیده

شاید در میان آثار ادبی باستانی هندوستان، دو منظومۀ رامایانا و مهاباراتا از اهمیت بیشتری دارند و از ارکان اصلی ادبیات حماسی این کشور هستند. این حماسه زندگی راما، فرزند محبوب دشرت، پادشاه سرزمین کوشالا را در تبعید به همراه همسرش سیتا روایت می‌کند. از این دو شخصیت به‌عنوان سمبل پاکی و سعادت در آیین هندو یاد می‌شود. هنرمندان راجستانی نگاره‌ای از مراسم عروسی رام و سیتا به تصویر کشیده‌اند که دارای ویژگی اصلی نقاشی سبک هندو، یعنی تأکید بر نمادپردازی رنگ‌ها است. هدف از پژوهش پیش‌رو، بررسی تحلیلی نمادها و ویژگی‌های به‌کار‌رفته در این نگاره، به روش توصیفی-تحلیلی است. هنرمندان این اثر، از رنگ‌ها برای وضوح بیشتر تصاویر استفاده کرده و به نمادین بودن آنها توجه ویژه‌ای نشان‌داده‌اند. هر رنگ با توجه به هویت خود استفاده شده و عناصری مانند معماری بنا و نحوۀ قرارگرفتن پیکره‌ها به‌صورت کاملاً حساب شده در تصویر جای گرفته‌اند. تزئینات پیکره‌ها و سایر عناصر موجود در این نگاره به جهت ترکیب‌بندی مناسب، گردش چشم‌، حفظ جایگاه شخصیت‌ها از اصول خاصی پیروی کرده‌اند و ترکیب‌بندی کل نگاره به‌نحوی تداعی‌کننده آداب‌و رسوم مراسم عروسی در هندوستان است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Painting Analysis of “Ram and Sita MarriageAbstract”

نویسندگان [English]

  • Maedeh Saghi 1
  • Zahra Hossein Abadi 2
1 M.A. in Art Research, Faculty of Art and Architecture, University of Sistan and Baluchestan, Zahedan, Iran.
2 Associate Professor, Department of Art Research, Faculty of Art and Architecture, University of Sistan and Baluchestan, Zahedan, Iran.
چکیده [English]

Perhaps among the ancient literary works of India, the epics of Ramayana and Mahabharata are more significant and are the main pillars of the country’s epic literature. This epic narrates Rama’s life, the beloved Dasaratha’s son, Kosala land’s king, in exile with his wife Sita. These two paintings are recalled as symbols of purity and happiness in Hindu tradition. Rajasthani artists have depicted a painting of the wedding ceremony of Rama and Sita, which possesses the main characteristics of Hindu art, namely an emphasv is on the symbolic use of colors. This study aims to analyze the symbols and features used in this painting. The study was conducted using a descriptive-analytical method. The painters of the present work used colors to enhance the clarity of the images and have shown special attention to their symbolism. Each color has been used according to its identity, and elements such as building architecture and the arrangement of figures have been precisely positioned in the painting. The decorations and other components presented in this painting have adhered to specific principles for proper composition, guiding the viewer’s eye, and maintaining the positions of the characters. The overall composition of the painting is designed to reflect the customs and traditions of wedding ceremonies in India.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Indian romantic epic
  • Ramayana
  • Rama
  • Sita
  • painting
پاکباز، رویین. (1374). دایره‌المعارف هنر. تهران: فرهنگ معاصر.
پانی‌پتی، سعدالدوله مسیح. (1387). رامایانا (به‌اهتمام سید عبدالحمید ضیایی و عبدالودود اظهر دهلوی). دهلی نو: مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران.
حسین‌آبادی، زهرا. (1393). بررسی پیوستگی نگاره‌های درخت باورهای اساطیری و مذهبی هند. مطالعات شبه‌قاره، 6(18)، 29-48.
ذوالفقاری, حسن. (1389). ریخت‌شناسی افسانۀ عاشقانۀ گل‌بکاولی. فنون ادبی، 2(1)، 49-62.
رمضان‌ماهی، سمیه. (1394). تجلی آیین ور در نگارۀ سیتا در آتش حماسۀ رامایانا. کنفرانس بین‌المللی پژوهش در علوم و تکنولوژی.
سلطانی، پریسا؛ خدادادی، محمد و کهدویی، محمدکاظم. (1396). جلوه‌های عرفان نظری در حماسه‌های منظوم رامایانا. مطالعات شبه‌قاره، 9(33)، 91-112.
شایگان، داریوش. (1393). ادیان و مکتب‌های فلسفی هند. جلد یک. تهران: فروزان روز.
والمیکی، ماهاریشی. (1351). رام‍ای‍ن؛‌ ک‍ت‍اب‌ م‍ق‍دس‌ ه‍ن‍دوان‌ (ب‍ا م‍ق‍دم‍ه‌ و ح‍واش‍ی‌ و ت‍وض‍ی‍ح‍ات و واژه‌نامۀ اظه‍ر ده‍ل‍وی‌، ع‍ب‍دال‍ودود). تهران: ب‍ن‍ی‍اد ف‍ره‍ن‍گ‌ ای‍ران‌.
طاهری، صدرالدین. (1397). تحلیل نشانه‌شناسی رویارویی دوگان‌ها در نگاره‌های نسخة رامایانای میوار. مطالعات شبه‌قاره، (8)، 137-152.
عابدی، امیرحسین. (1343). داستان رامایانا در ادبیات فارسی. مهر، 10(3)، 337-345.
قائمی، فرزاد. (1392). ریپهوین تا سیاوش (تحلیل اسطوره‌شناختی ساختار آیینی داستان سیاوش بر مبنای الگوی هبوط ایزد رپیهوین و آیین‌های سالانة مرگ و تولد دوباره در فرهنگ ایران). جستارهای نوین ادبی، 46(4)، 61-86.
کوماراسوامی، آناندا. (1381). مقدمه‌ای بر هنر هند (ترجمۀ امیرحسین ذکرگو). تهران: فرهنگستان هنر.
والمیکی، ماهاریشی و تلسیداس. (1379). رامایانا کهن‌ترین حماسۀ عاشقانه هند (ترجمۀ امرسنکهه و امرپرکاش). تهران: الست فردا، 1378.
واحددوست، مهوش. (1373). راماین کهن‌ترین اثر حماسۀ هندوان. دانشکدۀ ادبیات وعلوم انسانی دانشگاه تهران، 129-132، 316-338.
هال، جیمز. (1384). فرهنگ نگاره‌ای نمادها در هنر شرق و غرب در هنر شرق و غرب (ترجمۀ رقیه بهزادی). تهران: فرهنگ معاصر.
هزاره‌ای، هادی. (1363). اسلیمی زبان از یادرفته. هنر، (6)، 90-117.
هوهنه‌گر، آلفرد. (1393). نمادها و نشانه‌ها (ترجمۀ علی صلح‌جو). تهران: طبع و نشر.
Craven, R.C. (1990). Ramayan: Pahari Painting. Bombay: Marge.
Dehejia, V. (1997). Indian Art. Italy: Phaidon.
Goldman, R. P. & Sutherland Goldman, S. J. (2021). The Ramayaṇa of Valmiki. Princeton: Princeton University.
West Oregon University. (2012). Color Symbolism in Hinduism. Retrieved February 8, 2012. from http://www.wou.edu/provost/library.